ใครว่า...ลาโง่
ใครว่า...ลาโง่...
วันนี้ผู้เขียนบังเอิญได้อ่านนิทานเรื่องหนึ่ง ซึ่งให้ข้อคิด เตือนสติได้มากจึงอยากให้ทุกๆคนได้อ่านด้วย เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง นิทานเรื่องนี้ มีอยู่ว่า...
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชาวนาคนหนึ่งเลี้ยงลาไว้ตัวหนึ่งซึ่งแก่มากแล้ว วันหนึ่งชาวนาได้พาเจ้าลาแก่ออกไปข้างนอก ด้วยความโง่เขลาของมัน ดันเดินซุ่มซ่ามไปตกบ่อแห่งหนึ่ง มันร้องครวญครางเป็นเวลาหลายเพลา ชาวนาเองก็พยายามใคร่ครวญหาวิธีที่จะช่วยมันขึ้นมา
ในที่สุดชาวนาก็หวนคิดขึ้นมาได้ว่า เจ้าลาก็แก่เกินไป แล้วอีกอย่างบ่อนี้ก็ไม่ได้ใช้ ต้องกลบทิ้งอยู่แล้ว ไม่คุ้มที่จะช่วยเเจ้ลา ชาวนาจึงไปขอแรงชาวบ้านเพื่อมาช่วยกลบบ่อ ทุกคนใช้พลั่วตักดินสาดลงไปในบ่อ
ครั้งแรกเมื่อดินไปถูกหลัง ลามันตกใจและรู้ชะตากรรมของตน มันร้องโหยหวนทันที สักพักหนึ่งทุกคนก็แปลกใจที่เจ้าลาเงียบลง...
***อ่านมาถึงตรงนี้ ทุกท่านคิดเห็นอย่างไร เจ้าลามันกัดลิ้นฆ่าตัวตายหนีจากเหตุการณ์ที่เลวร้ายนี้แล้วอย่างนั้นหรือ(แบบที่คนเกาหลีชอบทำ และ คนไทยก็เริ่ม coppy) หรือว่ามันท้อแท้ก้มหน้าก้มตายอมรับชะตากรรมอย่างเงียบๆ(แบบที่หลายๆคนชอบทำกัน) งั้นเรามาอ่านต่อกันดีกว่า***
หลังจากที่ชาวนาตักดินลงในบ่อสักสองสามพลั่ว ก็เหลือบมองลงไปในบ่อ...และต้องประหลาดใจ ทุกครั้งที่ทุกคนสาดดินไปถูกหลังลา มันจะสะบัดดินออกจากหลัง แล้วก้าวขึ้นไปเหยียบบนดินเหล่านั้น ยิ่งทุกคนพยายามเร่งระดมสาดดินลงไปมากเท่าไร มันก็ก้าวขึ้นมาได้เร็วมากยิ่งขึ้น
ในไม่ช้าทุกคนต่างประหลาดใจที่เจ้าลาในที่สุดก็สามารถหลุดพ้นจากปากบ่อดังกล่าวได้ เฮ้อ โล่งอก...
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า... ชีวิตนี้อุปสรรคต่างๆที่ถาโถมเข้ามาหาเราก็เปรียบเสมือนดินที่สาดเข้ามาหาเรา จงอย่าท้อถอยและยอมแพ้ จงแก้ไขมัน และก้าวข้ามัน เหยียบมัน เพื่อที่เราจะก้าวสูงขึ้นไปเรื่อยๆ จนในที่สุดเราก็จะหลุดพ้นจากอุปสรรคนั้นได้ เหมือนเจ้าลาตัวนี้...
คลิกฟังเพลง อุปสรรค ของแอม เสาวลักษณ์
ขอขอบคุณ
วารสารชมรมนักธุรกิจรุ่นใหม่ขอนแก่น ฉบับที่ 4 ปีที่ 15 ประจำเดือน มิถุนายน 2553
วันนี้ผู้เขียนบังเอิญได้อ่านนิทานเรื่องหนึ่ง ซึ่งให้ข้อคิด เตือนสติได้มากจึงอยากให้ทุกๆคนได้อ่านด้วย เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง นิทานเรื่องนี้ มีอยู่ว่า...
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชาวนาคนหนึ่งเลี้ยงลาไว้ตัวหนึ่งซึ่งแก่มากแล้ว วันหนึ่งชาวนาได้พาเจ้าลาแก่ออกไปข้างนอก ด้วยความโง่เขลาของมัน ดันเดินซุ่มซ่ามไปตกบ่อแห่งหนึ่ง มันร้องครวญครางเป็นเวลาหลายเพลา ชาวนาเองก็พยายามใคร่ครวญหาวิธีที่จะช่วยมันขึ้นมา
ในที่สุดชาวนาก็หวนคิดขึ้นมาได้ว่า เจ้าลาก็แก่เกินไป แล้วอีกอย่างบ่อนี้ก็ไม่ได้ใช้ ต้องกลบทิ้งอยู่แล้ว ไม่คุ้มที่จะช่วยเเจ้ลา ชาวนาจึงไปขอแรงชาวบ้านเพื่อมาช่วยกลบบ่อ ทุกคนใช้พลั่วตักดินสาดลงไปในบ่อ
ครั้งแรกเมื่อดินไปถูกหลัง ลามันตกใจและรู้ชะตากรรมของตน มันร้องโหยหวนทันที สักพักหนึ่งทุกคนก็แปลกใจที่เจ้าลาเงียบลง...
***อ่านมาถึงตรงนี้ ทุกท่านคิดเห็นอย่างไร เจ้าลามันกัดลิ้นฆ่าตัวตายหนีจากเหตุการณ์ที่เลวร้ายนี้แล้วอย่างนั้นหรือ(แบบที่คนเกาหลีชอบทำ และ คนไทยก็เริ่ม coppy) หรือว่ามันท้อแท้ก้มหน้าก้มตายอมรับชะตากรรมอย่างเงียบๆ(แบบที่หลายๆคนชอบทำกัน) งั้นเรามาอ่านต่อกันดีกว่า***
หลังจากที่ชาวนาตักดินลงในบ่อสักสองสามพลั่ว ก็เหลือบมองลงไปในบ่อ...และต้องประหลาดใจ ทุกครั้งที่ทุกคนสาดดินไปถูกหลังลา มันจะสะบัดดินออกจากหลัง แล้วก้าวขึ้นไปเหยียบบนดินเหล่านั้น ยิ่งทุกคนพยายามเร่งระดมสาดดินลงไปมากเท่าไร มันก็ก้าวขึ้นมาได้เร็วมากยิ่งขึ้น
ในไม่ช้าทุกคนต่างประหลาดใจที่เจ้าลาในที่สุดก็สามารถหลุดพ้นจากปากบ่อดังกล่าวได้ เฮ้อ โล่งอก...
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า... ชีวิตนี้อุปสรรคต่างๆที่ถาโถมเข้ามาหาเราก็เปรียบเสมือนดินที่สาดเข้ามาหาเรา จงอย่าท้อถอยและยอมแพ้ จงแก้ไขมัน และก้าวข้ามัน เหยียบมัน เพื่อที่เราจะก้าวสูงขึ้นไปเรื่อยๆ จนในที่สุดเราก็จะหลุดพ้นจากอุปสรรคนั้นได้ เหมือนเจ้าลาตัวนี้...
คลิกฟังเพลง อุปสรรค ของแอม เสาวลักษณ์
ขอขอบคุณ
วารสารชมรมนักธุรกิจรุ่นใหม่ขอนแก่น ฉบับที่ 4 ปีที่ 15 ประจำเดือน มิถุนายน 2553
ความคิดเห็น